W czwartkowy wieczór mieszkańcy bloku socjalnego przy ulicy Zielonej w Ostrowie Wielkopolskim stali się świadkami niecodziennego zdarzenia, które na długo zapadnie im w pamięć. Służby ratunkowe otrzymały zgłoszenie o „jękach” dobiegających z jednego z mieszkań. Na miejsce natychmiast wysłano straż pożarną, policję i pogotowie ratunkowe. To, co wydarzyło się później, było mieszanką dramatu, tajemnicy i… solidnych drzwi.

Strażacy, jako pierwsi na miejscu, szybko zaczęli rozpoznawać sytuację. Sąsiedzi potwierdzili, że lokator mieszkania – około 65-letni mężczyzna – od dłuższego czasu nie wychodził z domu i prawdopodobnie potrzebował pomocy. Jednak gdy strażak nawiązał z nim kontakt słowny, sytuacja przybrała nieoczekiwany obrót. Mężczyzna przez 15 minut zwodził służby, zapewniając, że zaraz otworzy drzwi i prosząc, by ich nie wyważano.

Co stało za tą dziwną grą na zwłokę? Jak się okazało, mężczyzna ostatni raz opuścił mieszkanie dzień wcześniej, a rano prosił sąsiadów o pomoc w otwarciu drzwi od zewnątrz. Czyżby był uwięziony we własnym domu? Po serii nalegań i zmiany taktyki, mężczyzna w końcu zgodził się na… „wyd–czenie drzwi”. Strażacy, uzbrojeni w ręczny sprzęt hydrauliczny i łom, przystąpili do działania. Górny zamek, choć solidny i oporny, w końcu uległ, a drzwi otworzyły się, uwalniając mało przyjemny zapach.

Wewnątrz służby zastały mężczyznę siedzącego na łóżku, niezdolnego do samodzielnego wstania. Miał również uraz barku. Decyzja o przewiezieniu go do szpitala była nieunikniona. Jednak to, co najbardziej zaskoczyło wszystkich, to fakt, że mimo początkowych zapewnień mężczyzny, iż nie potrzebuje pomocy, jego zachowanie i niemożność otwarcia drzwi wskazywały na coś zupełnie innego.

Strażakom udało się przywrócić funkcjonalność drzwi, które dało się zamknąć na dolny zamek, ale pytania pozostają: Dlaczego mężczyzna zwlekał z prośbą o pomoc? Co stało się w jego mieszkaniu?

Ten incydent to nie tylko historia o interwencji służb ratunkowych, ale także o ludzkiej samotności, tajemnicach skrywanych za zamkniętymi drzwiami i o tym, jak cienka jest granica między niezależnością a potrzebą pomocy. Służby zasługują na uznanie za cierpliwość i intuicję, które pozwoliły uratować życie i zdrowie człowieka, nawet gdy ten początkowo nie chciał przyznać, że jej potrzebuje.

Czy to przypadek, czy wołanie o pomoc ukryte w jękach? Jedno jest pewne – ta historia na długo pozostanie w pamięci mieszkańców ulicy Zielonej.